Rayleigh is 'n interessante plaats.  Die mensen hadden 'n huis in de oudste 
wijk van Rayleigh.  't Huis was meer als honderd jaar oud, dat is voor 
Amerikaanse begrippen heel oud.  't Was ook 'n heel mooi huis, heel 
comfortabel.  Maar daar zouden we toch moeite hebben gehad om ons 'n week 
lang goed te amuseren dus.  Maar gelukkig hadden die mensen ook nog 'n 
zomerhuis aan 't strand, aan de kust.  Diezelfde kust die dus vaak door 
allerlei natuurgeweld aangetast wordt, en hun zomerhuis lag dus ook op 'n 
landengte.  't Was 't tiende of 't vijftiende huis in 'n rij.  En nummer 
een was, volgens kaarten die daar verkocht werden, lag aan de kust, maar 
had 'n strook strand van dertig veertig meter om zich heen.  Inmiddels 
stond dat huis dus met z'n pootjes in 't water en werd flink bedreigd door 
de normale zee al, laat staan als d'r storm was.  En die mensen maakten 
zich ook wel ernstig zorgen over hun eigen zomerhuis, want dat was 't 
vijftiende in de rij.  En daar kwam 't water ook steeds dichterbij, maar 
d'r waren ook periodes dat 't zand weer aanslibte, dus 't kan ook weer 
breder worden.  Maar 't lijkt me toch 'n angstig idee om zo'n bezit te 
hebben wat zo afhankelijk is van de natuur.  Maar 't was heel mooi om daar 
te zijn.